Neus in de wind en gaan! Eerst even rustig warmlopen en dan langzaam het tempo opvoeren.
En soms even een lekker sprintje trekken. Hardlopen is een heerlijke sport. Tekstschrijven is vergelijkbaar met hardlopen. Ook voor het schrijven van een tekst moet ik eerst warmlopen, me inlezen over de materie. Langzamerhand ontstaat er dan een idee, een invalshoek hoe de tekst op papier moet komen en dan begin ik te schrijven in een regelmatig tempo. Soms ontbreekt het even aan inspiratie en moet ik pas op de plaats maken om daarna het tempo weer op te voeren. En als de deadline nadert even sprinten.
Hardlopen is net als tekstschrijven:
blijf in beweging!
Net als een hardloper heb ik de vrijheid om te bepalen wat ik doe, wanneer ik dat doe en hoe ik het doe. Maar alles wat ik doe, moet wel met regelmaat en discipline. Regelmatig schrijven en altijd starten met een warming-up: inlezen over het onderwerp en de inspiratie en creativiteit vinden om aan de slag te gaan. Ik geef mezelf een schop onder de kont als ik niet hard genoeg loop en harder moet werken of beter mijn best moet doen om het juiste schrijftempo te vinden. Soms lukt dat niet in een keer en moet ik een stukje wandelen, wat afstand nemen. Genieten van de omgeving, de buitenlucht bewust inademen en even aan iets anders denken. Daarna vind ik altijd weer nieuwe invalshoeken en kan ik me opnieuw focussen. Ik voer het tempo dan weer op probeer het vast te houden want de finish van mijn looproute is in zicht en de tekst is bijna af.
Een paar jaar geleden wilde ik weer gaan sporten. In fitnessen wat ik een paar jaar had gedaan, had ik geen zin meer. Ik wilde buiten sporten en niet op vaste tijden. In de krant las ik een artikel over de opmars van hardlopen. Met een trainingsschema voor beginners. Ik besloot het te proberen.
Vier keer drie minuten was de opdracht in een van de eerste weken. Klonk simpel. Op een verlaten weggetje buiten het dorp liep ik vol goede moed de eerste drie minuten. Maar bij de tweede keer kreeg ik al flinke kramp in mijn zij en haperden mijn benen. Een man op een fiets passeerde me en zag mijn vertrokken gezicht: ‘Ach, deerntje, stop er toch mee.’ Ik gaf toe aan een wandeling, maar wilde niet stoppen. Een week later lukte het me om wel vier keer drie minuten vol te houden. Oefening baart kunst.
Net als een hardloper bepaal ik mijn eigen koers maar vraag ik anderen soms ook een stuk met me mee te lopen. Om samen te werken of om me te adviseren zodat ik een volgende keer weer alleen verder kan gaan. Met nieuwe inzichten. Ik focus me op mijn doel, mijn opdrachten, en probeer in beweging te blijven en niet af te koelen. Soms zijn er strakke deadlines, moet ik pieken.
Soms is het wat rustiger en mag ik even wandelen maar nooit stilstaan.
Dit blog is geschreven als onderdeel van Blog Away NL e-cursus
Al sinds de aanleg van de tweede grote parkeerplaats in ons dorp, ergens eind vorig jaar, geeft het aanblik me een troosteloos beeld. Een enorm plein met zogenaamde grasstenen met vooraan een milieuparkje en aan alle kanten omgeven met gras. Hoog gras. In het begin dacht ik dat ik geduldig moest wachten; het zou vast
Weken geleden hadden we al afgesproken om ernaar toe te gaan. “Want de laatste keer dat we er waren, mochten we zelf stemmen wie er moest winnen”, gaf onze oudste als argument. En juist dat maakt de optocht in Baak zo leuk voor kinderen. Zelf vind ik deze optocht altijd de moeite van het bekijken
Ik strek mijn benen en zie dan dat de zool van mijn rechtergymp iets loslaat. Automatisch frunnik ik er met mijn vingers aan, alsof het daardoor weer vastzit. Ik laat het voor wat het is en strek mijn benen weer. De zondagochtendzonnestralen verwarmen mijn huid. Heerlijk. Tevreden kijk ik naar de mand vol opgevouwen was
“Zo, jullie zijn er mooi op tijd bij”, zegt de gastvrouw als ze vlak na openingstijd al vier geschminkte kindergezichtjes ziet. We waren inderdaad mooi op tijd gearriveerd bij de fruitboerderij en de kinderen lieten zich direct schminken. Ze waren de eersten van die dag en werden in een paar minuten kleurrijk omgetoverd tot tijger,