Er is geen enkel bankje of blok meer vrij om even plaats te nemen. En ook het gras is flink bedekt met zittende en languit liggende gasten. Daarom lopen we achter elkaar aan naar het stenen trapje dat naar de kade leidt. Ik neem plaats op de bovenste tree en zet mijn voeten een tree lager. Eigenlijk helemaal niet erg dat het zo druk is want vanaf hier hebben we een meer dan perfect uitzicht. Op de Oude IJssel, de molen met de rood-wit-blauwe vlag als teken van deze bijzondere dag, de brug en alles wat er daarom heen gebeurt.
Met een ijskoude traktatie in mijn hand – sinaasappel mascarpone en vanille – kijk ik tien meter voor me naar de waterkant. Daar staat een hond kwispelend te wachten. Een man van middelbare leeftijd met een zonnebril op zijn hoofd en een tennisbal in zijn hand nadert de viervoeter en gooit de bal in het water. De hond zwemt er direct naar toe in borstcrawl, tenminste dat beweert dochterlief van vijf die mij verbetert als ik zeg dat het schoolslag is, en brengt de bal terug. Het tafereel herhaalt zich. ‘Komt een bootje aan’, klinkt het opeens vanaf een tree lager. Dochterlief van twee heeft aan de overkant van de brug een bootje gespot en de ophaalbrug gaat omhoog. Terwijl zich aan beide kanten een flinke rij auto’s en fietsers vormt, vaart het bootje onder de brug door richting Hoog-Keppel. Het geduld van het wachtende verkeer wordt behoorlijk op de proef gesteld want de brug blijft open voor twee vaartuigen uit tegengestelde richting die dit wonderschone plekje naderen.
Ik wil hier nog wel even blijven zitten en kijken naar de bootjes en hun opvarenden; naar de oudere dame met haar zonnebril en hoedje die op haar tuinstoel op het dek geniet van de zon, naar de zeven jongens die aanmeren en achter ons langs over het gras via de brug het dorp binnenlopen, en naar al die anderen. Maar de ijsjes zijn op en het geduld van de kinderen ook. En dus stappen we de fiets weer op terug naar huis. We nemen de toeristische route. Dat deden we de heenweg al via de Hessenweg, door het bos, en dat doen we nu door de Oude IJssel te volgen waar in de bermen het geel van paardenbloem de boventoon voert. Het brugwachtershuisje aan de Jonker Emilweg waar we rechtsaf slaan, lijkt een buitenlands plaatje; een paar vissers houden zich verscholen tussen het riet en twee vrouwen met zonnebrillen, hoedjes en penselen nemen het schitterende landschap met aandachtige blik in zich op en leggen het vast op schildersdoek. Ik vraag me af of ze de ooievaar wel opgemerkt hebben die even later boven ons vliegt. We wijzen elkaar op het grote nest dat we op boerderij ’t Mulra zien en de opvallend wit uitgeslagen dakpannen van hun uitwerpselen. We begroeten enkele tegemoetkomende fietsers en komen via de Burgemeester Vrijlandweg Hoog-Keppel binnen. Even nog een tussenstop maken bij het speeltuintje op het plein. Op een bankje genieten we van het heerlijke weer, van drie lachende meiden en van deze vrije dag. Ook hier wil ik nog wel even blijven zitten.