Stel je woont in een mooi stukje Nederland. In een regio van rust, ruimte en heel veel klei. En toevallig is de grond in jouw woongebied bijzonder rijk aan aardgas. Dat leek jaren geleden toen je er kwam wonen geen enkel probleem maar dat hangt nu als het zwaard van Damocles boven je hoofd.  Je leeft continu in angst, voelt je niet meer veilig in je eigen huis waar scheuren meer regel dan uitzondering zijn. Je woongenot is gedaald tot een ongekend dieptepunt maar verhuizen is ook geen optie. Je woning is sterk in waarde gedaald en zeg nou zelf: wie wil er een huis kopen in een gebied waar steeds meer en steeds zwaardere aardbevingen voorspeld zijn.

Angst, frustratie, machteloosheid en toenemende woede maken deel van je. Woede over de uiterst trage schadeafwikkeling, de bijna oneindige strijd tegen minder gaswinning en de nonchalance van buitenaf voor jouw situatie tussen de scheuren. En dan. De overheid stelt een onderzoek in en na maanden wachten wordt het onderzoeksrapport gepresenteerd… in het Engels.

Nieuwe woede is het gevolg. De situatie van deze Groningers is zo ingrijpend dat ze ermee opstaan en mee naar bed gaan. Dat ze er alles maar dan ook werkelijk alles over willen weten. Dus ook de inhoud van het rapport. Maar wetenschappelijk Engels is voor de gemiddelde Nederland niet zomaar te begrijpen. Een verzoek van eerder deze week aan de minister van Economische Zaken om te zorgen voor een Nederlandse vertaling is dan ook een volkomen logische reactie.

Emoties uit je het liefst in je moedertaal. In je dialect zelfs als dat de taal is waarmee je bent groot gebracht. In de taal die je als eerste leerde, kom je het snelst op de juiste woorden die precies uitdrukken wat het met je doet. Zonder een vertaling van het rapport dat allesbepalend kan zijn voor de leefsituatie, kan geen enkele gedupeerde werkelijk onder woorden brengen wat het met hem doet. En reken maar dat het wat doet want er gaat niets boven Groningen.

Blog geschreven als onderdeel van Blog Away NL e-cursus