Met zijn Minions-handdoek over zijn schouders en zijn handen over zijn opgetrokken knieën probeert hij zich op zijn ligbedje bij het zwembad even op te warmen. De zon is net achter de wolken verdwenen en de wind maakt het koud, net nu hij heeft besloten even te pauzeren. Naast hem ligt zijn moeder. Via haar opvallende zonnebril kijkt ze al scrollend op haar mobiel. Ze zeggen lange tijd niets tegen elkaar. Dan begint hij uit het niets zachtjes te zingen: ‘Our house in the middle of our street. Our house in the middle of our street.’ Zo plotseling als hij begon, zo plotseling eindigt het bij deze twee zinnen. Zwijgend zitten ze weer naast elkaar totdat zijn moeder roept: ‘Hé, over tien minuten gaat het thuis regenen’, terwijl ze een brede glimlach probeert te onderdrukken.
Raar eigenlijk dat hoever je ook van huis bent en hoe leuk het op je vakantieadres ook is, je altijd aan thuis blijft denken. Je koopt een krantje om het nieuws in Nederland te volgen. Je belt, appt, facebookt en stuurt zonnige foto’s naar het thuisfront en je checkt online hoe het weer thuis is. Alsof het vakantieplezier stijgt naarmate de regenton in je eigen achtertuin volloopt. Raar eigenlijk omdat je vakantie bedoeld is om er even tussenuit te gaan. Weg uit je dagelijkse omgeving, je dagelijkse sores van werk of school. Toch wil je graag op de hoogte blijven van wat er thuis gebeurt om te checken of alles bij het oude is gebleven. Want hoe mooi en fantastisch een gemiddelde vakantie vaak ook is, meestal ben je ook blij om weer gezond thuis te arriveren en het leven weer op te pakken waar je het had achtergelaten. Thuis is immers zo gek nog niet.
Hij gooit de handdoek van zich af, sprint tussen de ligbedjes door naar het zwembad en neemt een duik. Nog even genieten.
Al sinds de aanleg van de tweede grote parkeerplaats in ons dorp, ergens eind vorig jaar, geeft het aanblik me een troosteloos beeld. Een enorm plein met zogenaamde grasstenen met vooraan een milieuparkje en aan alle kanten omgeven met gras. Hoog gras. In het begin dacht ik dat ik geduldig moest wachten; het zou vast
Weken geleden hadden we al afgesproken om ernaar toe te gaan. “Want de laatste keer dat we er waren, mochten we zelf stemmen wie er moest winnen”, gaf onze oudste als argument. En juist dat maakt de optocht in Baak zo leuk voor kinderen. Zelf vind ik deze optocht altijd de moeite van het bekijken
Ik strek mijn benen en zie dan dat de zool van mijn rechtergymp iets loslaat. Automatisch frunnik ik er met mijn vingers aan, alsof het daardoor weer vastzit. Ik laat het voor wat het is en strek mijn benen weer. De zondagochtendzonnestralen verwarmen mijn huid. Heerlijk. Tevreden kijk ik naar de mand vol opgevouwen was
“Zo, jullie zijn er mooi op tijd bij”, zegt de gastvrouw als ze vlak na openingstijd al vier geschminkte kindergezichtjes ziet. We waren inderdaad mooi op tijd gearriveerd bij de fruitboerderij en de kinderen lieten zich direct schminken. Ze waren de eersten van die dag en werden in een paar minuten kleurrijk omgetoverd tot tijger,