Op dit tijdstip fiets ik er zelden. Maar vandaag verkeren we in de bijzondere positie om drie feestjes mee te vieren en nu het tegen elven loopt, zijn we op weg naar het derde verjaardagsfeest. De straat is breed, lang en grotendeels recht. Ideaal voor automobilisten met haast om het gaspedaal nog wat harder in te trappen. Maar nu niet. Het is rustig op de weg en een heerlijke avond om buiten te zijn.
In de verte zie ik vijftig tinten oranje aan de horizon en een volle maan. Een mooi plaatje maar de eerste echte bocht dwingt mij om mijn blik weer op de weg te richten. Op het volgende rechte stuk zie ik rechts een loonwerker gras maaien. Geen gebruikelijk tijdstip voor zo’n klus maar met elke dag kans op een bui, vraagt zijn werk in dit hoogseizoen nog meer flexibiliteit dan gewoonlijk. We fietsen door en komen langs de plek waar we tien jaar geleden moesten schuilen voor een onweersbui toen we ook op weg waren naar het feestje van de jarige van vandaag. Nu hangt er gelukkig geen bui in de lucht en trappen we door.
Het is dat ik weet hoe laat het is want het volle maanlicht doet een vroeger tijdstip vermoeden. We slaan zonder oversteken linksaf en we passeren de bushalte waar ik vroeger, lang geleden, op- en uitstapte voor de discobus. De muziek is duidelijk te horen. Nog een paar keer trappen en we zijn er. Als we onze fietsen afstappen, parkeert de chauffeur van het cateringbedrijf zijn bus vlakbij. “Warme hapjes”, kondigt hij de reden van zijn bezoek aan en hij nodigt ons direct uit er een te pakken. En met een hete bitterbal in de mond, lopen we het grindpad af richting de achtertuin waar de jarige lijkt klaar te staan om ons te ontvangen. Wij zijn er. Het tuinfeest kan beginnen.
Al sinds de aanleg van de tweede grote parkeerplaats in ons dorp, ergens eind vorig jaar, geeft het aanblik me een troosteloos beeld. Een enorm plein met zogenaamde grasstenen met vooraan een milieuparkje en aan alle kanten omgeven met gras. Hoog gras. In het begin dacht ik dat ik geduldig moest wachten; het zou vast
Weken geleden hadden we al afgesproken om ernaar toe te gaan. “Want de laatste keer dat we er waren, mochten we zelf stemmen wie er moest winnen”, gaf onze oudste als argument. En juist dat maakt de optocht in Baak zo leuk voor kinderen. Zelf vind ik deze optocht altijd de moeite van het bekijken
Ik strek mijn benen en zie dan dat de zool van mijn rechtergymp iets loslaat. Automatisch frunnik ik er met mijn vingers aan, alsof het daardoor weer vastzit. Ik laat het voor wat het is en strek mijn benen weer. De zondagochtendzonnestralen verwarmen mijn huid. Heerlijk. Tevreden kijk ik naar de mand vol opgevouwen was
“Zo, jullie zijn er mooi op tijd bij”, zegt de gastvrouw als ze vlak na openingstijd al vier geschminkte kindergezichtjes ziet. We waren inderdaad mooi op tijd gearriveerd bij de fruitboerderij en de kinderen lieten zich direct schminken. Ze waren de eersten van die dag en werden in een paar minuten kleurrijk omgetoverd tot tijger,