We wisten niet exact waar we werden verwacht maar heel moeilijk kon het niet zijn. Bij de rotonde in Wichmond linksaf en dan zie je hem vanzelf aan de rechterkant, luidde het advies. Die rotonde is bekend terrein, al rijden we daar altijd rechtdoor om naar Vorden te gaan. Nu slaan we er dus voor het eerst linksaf. Terwijl de vroege ochtendzon weerkaatst in de Baakse Beek en zijn groene oevers, en we hardop tegen elkaar zeggen dat dit een heel mooi plekje is, rijden we langzaam op zoek naar onze locatie die nu ergens aan de rechterkant moet opduiken. Langs dikke rijen bomen minderen we vaart als we rechts een grote kerktoren zien. We blijken onze bestemming probleemloos te hebben gevonden.
Niet alleen de omgeving is mooi, ook de binnenkant van de kerk maakt indruk en doet een beetje Zuid-Europees aan. De gekleurde vloertegels in het middenpad gaan vooraan moeiteloos over in een ander patroon en een andere kleur. De wanden links vooraan hebben een donkerrode kleur terwijl de wanden rechts in diverse groentinten zijn geschilderd. Grote beelden kijken ons aan en vertellen hun eigen verhaal. Overal op de wanden en zelfs op het plafond zijn talrijke kleuren en versieringen aangebracht. De afbeeldingen op de lange glas-in-loodramen maken het geheel bijzonder kleurrijk. Of druk, net hoe je het wilt noemen. De inrichting druist volledig in tegen het advies van stylistes zoals je ze ziet bij woonprogramma’s op tv want de basis is hier verre van neutraal. Maar juist daardoor is er van alles te zien en vervelen de vele aanwezige kinderen zich aanvankelijk niet: “Kijk, Jezus heeft een sixpack, net als ik”, is de mooiste uitroep van de ochtend. Al zorgt de opmerking “Krijgen we nu chocola?” bij het uitdelen van de communie ook een lach op ons gezicht.
De dopeling merkt onze aanwezigheid en belangstelling nauwelijks op en ondergaat slapend de rituelen die bij de plechtigheid horen. Als het officiële gedeelte achter de rug is, opent hij zijn oogjes en loopt bij ons op de arm mee naar buiten. Met zijn grote blauwe kijkers knippert hij een paar keer om te wennen aan het daglicht. Hij draait zijn hoofdje in het rond alsof hij zeggen wil: wat een bijzonder mooi plekje is dit.
Al sinds de aanleg van de tweede grote parkeerplaats in ons dorp, ergens eind vorig jaar, geeft het aanblik me een troosteloos beeld. Een enorm plein met zogenaamde grasstenen met vooraan een milieuparkje en aan alle kanten omgeven met gras. Hoog gras. In het begin dacht ik dat ik geduldig moest wachten; het zou vast
Weken geleden hadden we al afgesproken om ernaar toe te gaan. “Want de laatste keer dat we er waren, mochten we zelf stemmen wie er moest winnen”, gaf onze oudste als argument. En juist dat maakt de optocht in Baak zo leuk voor kinderen. Zelf vind ik deze optocht altijd de moeite van het bekijken
Ik strek mijn benen en zie dan dat de zool van mijn rechtergymp iets loslaat. Automatisch frunnik ik er met mijn vingers aan, alsof het daardoor weer vastzit. Ik laat het voor wat het is en strek mijn benen weer. De zondagochtendzonnestralen verwarmen mijn huid. Heerlijk. Tevreden kijk ik naar de mand vol opgevouwen was
“Zo, jullie zijn er mooi op tijd bij”, zegt de gastvrouw als ze vlak na openingstijd al vier geschminkte kindergezichtjes ziet. We waren inderdaad mooi op tijd gearriveerd bij de fruitboerderij en de kinderen lieten zich direct schminken. Ze waren de eersten van die dag en werden in een paar minuten kleurrijk omgetoverd tot tijger,