Nauwelijks remmend stuur ik naar rechts en parkeer de auto bij pomp twee. De sneeuwbui en de waarschuwing van de nationale weermannen en -vrouwen zorgen ervoor dat er deze zondagmiddag bijna geen kip op de weg is. Hoewel het tankstation overdekt is, word ik bij het uitstappen direct gepakt door de wind en een laagje sneeuw. Met de kraag van mijn jas rechtop probeer ik mezelf te beschermen tegen de kou en loop naar de terminal die alleen nog aan zijn vorm herkenbaar is. Uit angst voor koude vingers die niet meer warm willen worden, schraap ik met mijn bankpasje de display schoon en typ zo snel mogelijk de gevraagde informatie in.
Ook de pomp is gehuld in een dikke witte laag. Dit keer gebruik ik de zijkant van mijn rechterhand om een glimp op te vangen van wat er achter de glasplaat gebeurt. Slechts een paar auto’s passeren op de anders zo drukke Zutphen-Emmerikseweg. Iedereen zit binnen en daar verlang ik nu ook naar. Bij een halfvolle tank heb ik er genoeg van en neem weer plaats achter het stuur.
Iets verderop in de Lamstraat heeft de sneeuw de bomen aan weerskanten van de weg een mooi silhouet gegeven. De bermen liggen als een warme witte deken tegen de stammen aan. Zo ver als ik kan kijken is het landschap in sneeuw gehuld en hebben huizen opeens een sprookjesachtige uitstraling gekregen. Het is een prachtig gezicht. Anton Pieck zou hier zijn hart kunnen ophalen.
Slechts een enkeling is mij hier voor gereden en trouw volg ik stapvoets dat spoor. Halverwege de straat dartelen twee fazanten in de berm. Even kijken ze op als ik ze nader. Daarna vervolgen ze hun spel en waggelen achter elkaar voorwaarts door de sneeuw. Ik staar ze na in de achteruitkijkspiegel, wens ze een winter vol plezier toe en hoop dat ze gespaard worden voor het kerstdiner.
Al sinds de aanleg van de tweede grote parkeerplaats in ons dorp, ergens eind vorig jaar, geeft het aanblik me een troosteloos beeld. Een enorm plein met zogenaamde grasstenen met vooraan een milieuparkje en aan alle kanten omgeven met gras. Hoog gras. In het begin dacht ik dat ik geduldig moest wachten; het zou vast
Weken geleden hadden we al afgesproken om ernaar toe te gaan. “Want de laatste keer dat we er waren, mochten we zelf stemmen wie er moest winnen”, gaf onze oudste als argument. En juist dat maakt de optocht in Baak zo leuk voor kinderen. Zelf vind ik deze optocht altijd de moeite van het bekijken
Ik strek mijn benen en zie dan dat de zool van mijn rechtergymp iets loslaat. Automatisch frunnik ik er met mijn vingers aan, alsof het daardoor weer vastzit. Ik laat het voor wat het is en strek mijn benen weer. De zondagochtendzonnestralen verwarmen mijn huid. Heerlijk. Tevreden kijk ik naar de mand vol opgevouwen was
“Zo, jullie zijn er mooi op tijd bij”, zegt de gastvrouw als ze vlak na openingstijd al vier geschminkte kindergezichtjes ziet. We waren inderdaad mooi op tijd gearriveerd bij de fruitboerderij en de kinderen lieten zich direct schminken. Ze waren de eersten van die dag en werden in een paar minuten kleurrijk omgetoverd tot tijger,