“Drempt? Dat is toch op weg naar Doesburg?”, zegt ze met een behoorlijke twijfel in haar stem. “Dan bedoel je denk ik Voor-Drempt. Ik woon in Achter-Drempt”, zeg ik voor de duidelijkheid. De vrouw heeft me even daarvoor verteld dat ze sinds de zomer in Hummelo woont en nog niet zo heel erg bekend is in de omgeving. Hoog- en Laag-Keppel, Voor- en Achter-Drempt. Het is ook best verwarrend. “Achter-Drempt”, herhaalt ze mijn laatste woorden. “Is daar wat te doen? Heb je daar ook winkels?” Ik denk na over het antwoord en zeg dan: “Nee, niet zoveel, een fietsenmaker, een meubelzaak… ” Dan zwaait de deur van de wachtkamer open en ben ik aan de beurt. Ik groet de onbekende vrouw en laat haar achter met een halve indruk van ons dorp.

“Het ruikt hier net als vroeger bij ons thuis”

Later die week ben ik uitgenodigd op een groot bedrijf aan de rand van het dorp. Met een kop pompoensoep en twee sandwiches luister ik met tientallen anderen naar de presentatie van de directeur-eigenaar van het familiebedrijf. Hij vertelt over de korenmolen die ooit op de plek van de fabriek stond en waar als herinnering nog steeds een muur van overeind is gebleven. Over de vijfde generatie die nu in het bedrijf werkzaam is. Over de gewijzigde visie die een paar jaar geleden ontstond om niet alleen maar diervoeders te produceren maar alles te doen dat ten goede komt aan een betere wereld voor mens en dier. Aan het eind van zijn verhaal laat de man een wereldkaart zien met daarop alle landen verdeeld over vier werelddelen waar de Dremptse diervoerderfabrikant naar exporteert. Aan al het geroezemoes in de zaal te horen in de korte pauze die volgt, heeft de presentatie flinke indruk gemaakt op alle aanwezigen terwijl de rondleiding in de fabriek nog moet beginnen.
In drie groepen worden we rondgeleid over de werkvloer. Ik luister naar de uitleg van de jongste telg van dit familiebedrijf en naarmate de tijd vordert, groeit mijn besef dat dit een heel interessant bedrijf is in een bijzondere branche. “Het ruikt hier net als vroeger bij ons thuis als de bulkwagen kwam”, zegt een vrouw tegen mij en ik deel haar herinnering als we langs de volle silo’s lopen. Tussen vaktermen als trilzeef, opzakbunker, drielingbrok, monsterhok, bananenchips en hobbyhangbuikzwijntjes leer ik over de verschillen in diervoeders. En over het bestaan van egelvoer, rendiervoer, kangoeroevoer en wat al nog niet meer dat op zaterdagochtend hier ook voor particulieren te koop is. Over ezels in Aruba die zich beter voelen door het voer dat hier wordt geproduceerd en over de Nederlandse topruiters die hun paarden uitsluitend voer geven dat hier is samengesteld. “En dat gebeurt dus allemaal in Drempt”, hoor ik iemand de rondleiding kort en bondig samenvatten. Ik denk meteen aan het gesprek van eerder die week. “Achter-Drempt, is daar wat te doen?”