Een, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven… en nog een paar meer. Ze vliegen weg als ik kom aanrijden. Het waren zeker tien mussen die als een vriendinnenclubje gezellig op de hoek van de afrastering zaten met uitzicht op de wei en de Toldijkseweg. De jonge geitjes in de wei grenzend aan de parkeerplaats lopen zover ze kunnen naar mij toe als ik de auto uitstap. Moeder geit blijft staan waar ze stond en mekkert. Een paar kinderstemmetjes roepen wat onverstaanbaars als ik het toegangshekje open. In de struiken links op het speelgedeelte zitten twee jongetjes verstopt. Ze kijken me aan met een duidelijke blik; ik mag ze niet verraden. Achter op het speelplein loopt een meisje met een pannetje mijn kant op. Nog voordat ik haar passeer, slaat ze af richting de zandbak. Linksachter in de hoek staat een meisje voorovergebogen boven een boomstam. Ik herken haar direct aan haar rokje en legging in dezelfde kleur blauw die we vanmorgen samen hebben uitgezocht. Het meisje naast haar roept haar en wijst naar mij. Het verbaast me na al die jaren nog steeds dat alle kinderen precies weten welke papa of mama bij welk kind hoort. Het meisje met het blauwe rokje rent naar mij toe, geeft me een knuffel en neemt me direct mee terug naar de boomstam. “Kijk mama, dit is de keuken”, zegt ze terwijl ze naar een pannetje vol met zand op de boomstam wijst. “Ik ben de mama en dat is ons kind.” Ze kijkt richting de struiken waar ik twee meisjes zie die ik nog niet had opgemerkt. De ene zit in een buggy en wordt door de ander in slaap geschommeld, begrijp ik uit de uitleg die ik krijg, maar het gaat er nogal hardhandig aan toe. Het ‘kind’ lijkt het allemaal prima te vinden. “Kom, we gaan binnen even zeggen dat ik je meeneem”, en ik pak haar hand. In de hal werp ik zoals altijd even een blik op het memobord om een indruk te krijgen van de dag: voorlezen, puzzelen, tamme kraai Arie geaaid, naar de koeien in de stal geweest, bloemen geplukt in de pluktuin en met de auto naar de supermarkt geweest om soep en stokbrood te halen voor een bijzondere lunch. Na een iets ruimere samenvatting van de leidster, nemen we afscheid en lopen we samen weer naar de voordeur. Daar staan ineens Hector en Jacqueline ongeduldig te wachten. Voorzichtig openen we de deur. Hector de haan doet een stapje opzij en Jacqueline de kip volgt hem. Ze paraderen weer verder op het plein tussen de spelende kinderen terwijl wij naar de auto lopen.
Een vreemd idee, komende week kom ik hier na acht jaar voor de laatste keer. “Het lijkt gewoon opvang op de boerderij”, zei iemand laatst tegen mij. Maar het is veel meer dan dat. Kinderen leren hier spelen met leeftijdsgenoten, op hun beurt wachten en samen delen. Ze spelen elke dag buiten en leren al heel jong om te gaan met dieren en de natuur. Voor onze kinderen was dit een heel vertrouwd adres. En dat maakt het afscheid een beetje dubbel.