“Mam, ga je mee naar de speeltuin”, klonk het een paar minuten geleden. Natuurlijk ga ik mee, al is mijn lichaam nog loom van de hitte, vreet dat alle energie uit mijn lijf en heb ik geen zin om staand te wachten terwijl zij klimt en klautert tussen de bomen. En daarom settel ik mij met een klapstoeltje en een krantje in het zogenaamde junglebos en lees aandachtig het intro van het artikel met de kop ‘Hier zijn we het gelukkigst.’ Het onderzoek vertelt over plekken waar men naartoe gaat om zich op te laden en gelukkig te voelen. Veel geluksplekken blijken zich in Nationale Parken te bevinden, en mooie herinneringen dragen bij aan een geluksgevoel, concluderen de onderzoekers. Terwijl ik verder lees over ‘oplaadplekken’ en locaties die ‘het alleen-op-de-wereld-gevoel’ geven, geniet ik van de wind die door de bomen waait en voor een meer dan aangename verfrissing zorgt. De zon schijnt fel tussen de boomtoppen en verlicht de houtsnippers onder de speeltoestellen. In de verte hoor ik ganzen gakken, reeën blaffen, slaat iemand vol overgave een tentharing in de grond en klinkt af en toe het fluitje van de badmeester. Een jongetje fietst langs en gebruikt zijn fietsbel om voetgangers erop te wijzen dat hij eraan komt. Verder is er niets dan relatieve stilte.
Nee, op dit moment even geen piepje van een binnenkomend appje of e-mailtje, geen wasmachine die een seintje geeft dat de was klaar is en geen afzuigkap die lawaai maakt tijdens het koken. Want deze week sta ik ‘uit’. En dat maakt ons vakantieadres op dit moment tot een oplaadplek. Hier ben ik deze week het gelukkigst.
Al sinds de aanleg van de tweede grote parkeerplaats in ons dorp, ergens eind vorig jaar, geeft het aanblik me een troosteloos beeld. Een enorm plein met zogenaamde grasstenen met vooraan een milieuparkje en aan alle kanten omgeven met gras. Hoog gras. In het begin dacht ik dat ik geduldig moest wachten; het zou vast
Weken geleden hadden we al afgesproken om ernaar toe te gaan. “Want de laatste keer dat we er waren, mochten we zelf stemmen wie er moest winnen”, gaf onze oudste als argument. En juist dat maakt de optocht in Baak zo leuk voor kinderen. Zelf vind ik deze optocht altijd de moeite van het bekijken
Ik strek mijn benen en zie dan dat de zool van mijn rechtergymp iets loslaat. Automatisch frunnik ik er met mijn vingers aan, alsof het daardoor weer vastzit. Ik laat het voor wat het is en strek mijn benen weer. De zondagochtendzonnestralen verwarmen mijn huid. Heerlijk. Tevreden kijk ik naar de mand vol opgevouwen was
“Zo, jullie zijn er mooi op tijd bij”, zegt de gastvrouw als ze vlak na openingstijd al vier geschminkte kindergezichtjes ziet. We waren inderdaad mooi op tijd gearriveerd bij de fruitboerderij en de kinderen lieten zich direct schminken. Ze waren de eersten van die dag en werden in een paar minuten kleurrijk omgetoverd tot tijger,