Weken geleden hadden we al afgesproken om ernaar toe te gaan. “Want de laatste keer dat we er waren, mochten we zelf stemmen wie er moest winnen”, gaf onze oudste als argument. En juist dat maakt de optocht in Baak zo leuk voor kinderen. Zelf vind ik deze optocht altijd de moeite van het bekijken waard omdat er weliswaar niet heel veel grote wagens aan deelnemen maar wel stuk voor stuk hele mooie waar zichtbaar wekenlang met zorg aan is gewerkt. Dat was vroeger al zo toen ik er altijd met mijn ouders, broertjes en zusje naar toe ging. Dan keken we onze ogen uit naar de kleurrijke bloemenwagens, zo kenmerkend voor de Baakse optocht destijds. Die bloemenwagens zie je nu nauwelijks meer maar de optocht is voor mij nog steeds een prachtig lint van opeenvolgende kleine toneelstukjes.

De eerste grote wagen maakt direct mijn verwachting waar.

En daarom staan we vanmiddag – met winterjas en paraplu tegen de kou en de regen – achter het zalencentrum te wachten op de optocht die zo begint. In de verte horen we de fanfare naderen en nog voordat de eerste grote wagen zich aan ons laat zien, komt er al een jongetje van een loopgroep aan met een grote zak spekjes om de kinderen te trakteren. Zonder twijfel graaien ze er een uit de zak en steken hem direct in de mond. De eerste grote wagen maakt direct mijn verwachting waar; vrouwen met manden vol katoenpluizen en druk bezig met het verven en wassen van doeken op een kleurrijke wagen waar kinderen op een oude naaimachine kleding naaien, twee motortjes met zijspan volgepakt met pakketjes en pakketbezorgers erachter om ons een kijkje te geven in de wereld tussen bestelling en bezorging, zoals de toelichting in het programmaboekje vermeldt. Deze wagen valt direct bij me in de smaak maar er volgen nog een aantal mooie. Want terwijl de kinderen door de deelnemers van de optocht aan de lopende band worden voorzien van snoep, lolly’s, popcorn, kleine zakjes chipsfrietjes, zoutjes en frisdrank passeert er onder andere nog een diep-in-de-zeewagen, rijdt René Artois van Allo Allo met zijn café door de straat, zie ik het ontstaan van de McDonalds treffend in beeld gebracht en trekken de schedels van Dia de los muertos aan ons voorbij.
Het wordt nog lastig om straks een keuze te maken welke wagen de publieksprijs mag winnen. De kinderen delen hun voorkeuren met elkaar en ik kijk naar het hoopje afval tussen ons in; zeven lollystokjes en even zoveel lollypapiertjes, drie patatzakjes en één miniplastic bekertje is het papieren resultaat van de eerste ronde van de optocht.
De regen komt nu nog wat harder naar beneden en de kou komt bijna door onze jassen heen, maar we blijven stug op onze plek staan om alles nog een keer te zien. Want ook dit jaar is de Baakse optocht weer absoluut de moeite van het bekijken waard.