Als hij op tv is, zap ik vaak verder. Op de een of andere manier maakt hij zo’n sombere indruk op me dat hij mijn aandacht niet kan vasthouden. Toen hij afgelopen week de cover van de zaterdagbijlage van onze krant sierde, besloot ik echter het intro van het interview met hem toch maar eens te lezen. Daarna kon ik altijd nog besluiten verder te bladeren. Maar die paar korte regels hadden direct mijn belangstelling gewekt en ik nam even de tijd om meer te weten te komen over schrijver Adriaan van Dis. Na zeven jaar in de metropool Parijs te hebben gewoond, had Randstedeling Van Dis namelijk een woning gekocht in ‘de vredige Achterhoek’. Niet alleen omdat hij voor hetzelfde geld in Amsterdam slechts een verdieping kon kopen en hier een vrijstaand huis met een tuin waar hij zo naar verlangde, maar vooral omdat verandering van omgeving hem nieuwe inspiratie zou brengen. En dat is hem gelukt want zijn nieuwste boek ‘In het buitengebied’ vertelt het verhaal van de periode dat hij hier woont. Hoewel ik het boek (nog) niet heb gelezen, maak ik uit het interview op dat hij zich verbonden voelt met deze streek en een verfrissende kijk heeft gekregen op niet-stedelingen. ‘Ik zie dat de stad roept en het platteland het doet.’ Kijk, dat vind ik nou een mooie uitspraak van een stedeling. Hij noemt het voorbeeld van de vluchtelingenproblematiek waarbij de stad aangeeft dat er vluchtelingen moeten worden opgevangen en de centra op het platteland verrijzen. Dat de stad van alles roept over duurzame energie en de windmolens op het platteland staan. Van Dis voelt zich overigens nog geen plattelander nu hij er woont maar een nieuwkomer tussen de achterblijvers in het krimpgebied waartoe zijn woonplaats behoort. We mogen dan wel in een van de grootste krimpgemeentes van Nederland wonen, ons organisatietalent viert hoogtij. Misschien wel juist vanwege het predicaat krimpgebied. Niet lullen maar poetsen. Bronckhorst barst ook van de verenigingen en stichtingen die met vrijwillige inzet de leefbaarheid in de dorpen hoog houden. Tal van initiatieven om elkaar te ontmoeten rijzen als paddenstoelen uit de grond. De portaalborden hangen vol met activiteiten en festiviteiten waar iedereen welkom is. Er zit ongelooflijk veel energie in het buitengebied. Dat heeft u goed gezien, meneer Van Dis.
Al sinds de aanleg van de tweede grote parkeerplaats in ons dorp, ergens eind vorig jaar, geeft het aanblik me een troosteloos beeld. Een enorm plein met zogenaamde grasstenen met vooraan een milieuparkje en aan alle kanten omgeven met gras. Hoog gras. In het begin dacht ik dat ik geduldig moest wachten; het zou vast
Weken geleden hadden we al afgesproken om ernaar toe te gaan. “Want de laatste keer dat we er waren, mochten we zelf stemmen wie er moest winnen”, gaf onze oudste als argument. En juist dat maakt de optocht in Baak zo leuk voor kinderen. Zelf vind ik deze optocht altijd de moeite van het bekijken
Ik strek mijn benen en zie dan dat de zool van mijn rechtergymp iets loslaat. Automatisch frunnik ik er met mijn vingers aan, alsof het daardoor weer vastzit. Ik laat het voor wat het is en strek mijn benen weer. De zondagochtendzonnestralen verwarmen mijn huid. Heerlijk. Tevreden kijk ik naar de mand vol opgevouwen was
“Zo, jullie zijn er mooi op tijd bij”, zegt de gastvrouw als ze vlak na openingstijd al vier geschminkte kindergezichtjes ziet. We waren inderdaad mooi op tijd gearriveerd bij de fruitboerderij en de kinderen lieten zich direct schminken. Ze waren de eersten van die dag en werden in een paar minuten kleurrijk omgetoverd tot tijger,