‘Ik vond het gezellig vrijdag. Om zo een avond in het café te zitten, is niet zo aan mij besteed maar op deze manier vind ik het wel leuk’, vertelt de vrouw me enthousiast terwijl we twee dagen later samen terugblikken. ‘Eigenlijk deden we dat vroeger ook wel, zo’n veertig jaar geleden. Na een jaarvergadering of zo, dan stelde de voorzitter wat vragen. Maar toen noemden we dat hersengymnastiek’, lacht ze en ze beseft dat de huidige generatie er inmiddels een andere naam voor heeft gevonden.
Eind vorig jaar kondigde de plaatselijke voetbalvereniging al aan dat ze tijdens de winterstop vier keer een pubquiz zou organiseren. De opbrengst van het entreegeld was bestemd voor een goed doel in de gemeenschap. Of het daardoor kwam, weet ik niet, maar de voetbalkantine was de afgelopen weken vier vrijdagavonden goed gevuld met deelnemers, deels onbekende gezichten, die zich waagden aan een spervuur van breinbrekers.
Wij hadden ons team voor de laatste avond bewust samengesteld met deelnemers met uiteenlopende interesses om van alle markten thuis te zijn. En zo kwam het dat we wisten wat er wordt bedoeld met de musculus glutaeus maximus – daar zaten we op – dat we de meerkeuzevraag over de herkomst van de uitdrukking ‘mijn naam is haas’ goed hadden beantwoord en dat we het antwoord op de vraag wat is de hoofdstad van Burkino Faso niet schuldig hoefden te blijven, ook al hadden we Ouagadougou niet helemaal goed geschreven. Maar ja, daar komen we ook niet elke dag.
De kleuren van de pizza margherita hadden we fout en ook de leider van de SGP kwam niet bovendrijven in ons brein. Om nog maar te zwijgen over de intro’s van tien liedjes van Normaal, het herkennen van de Australische en Afghaanse vlag en de betekenis van schippersklaviertje. Zelfs de hint over Rob de Nijs deed geen belletjes rinkelen in onze bovenkamers en bracht ons niet verder dan te antwoorden met een spleetje tussen de tanden.
De vrouw had gelijk. Een pubquiz is eigenlijk gewoon hersengymnastiek, verdomd goede hersengymnastiek. Want na 90 vragen in negen categorieën zijn de goede antwoorden vast een beetje blijven hangen. Dat Rob de Nijs een liedje heeft gezongen over een trekharmonica vergeet ik nu nooit meer.
Al sinds de aanleg van de tweede grote parkeerplaats in ons dorp, ergens eind vorig jaar, geeft het aanblik me een troosteloos beeld. Een enorm plein met zogenaamde grasstenen met vooraan een milieuparkje en aan alle kanten omgeven met gras. Hoog gras. In het begin dacht ik dat ik geduldig moest wachten; het zou vast
Weken geleden hadden we al afgesproken om ernaar toe te gaan. “Want de laatste keer dat we er waren, mochten we zelf stemmen wie er moest winnen”, gaf onze oudste als argument. En juist dat maakt de optocht in Baak zo leuk voor kinderen. Zelf vind ik deze optocht altijd de moeite van het bekijken
Ik strek mijn benen en zie dan dat de zool van mijn rechtergymp iets loslaat. Automatisch frunnik ik er met mijn vingers aan, alsof het daardoor weer vastzit. Ik laat het voor wat het is en strek mijn benen weer. De zondagochtendzonnestralen verwarmen mijn huid. Heerlijk. Tevreden kijk ik naar de mand vol opgevouwen was
“Zo, jullie zijn er mooi op tijd bij”, zegt de gastvrouw als ze vlak na openingstijd al vier geschminkte kindergezichtjes ziet. We waren inderdaad mooi op tijd gearriveerd bij de fruitboerderij en de kinderen lieten zich direct schminken. Ze waren de eersten van die dag en werden in een paar minuten kleurrijk omgetoverd tot tijger,