Met tientallen tegelijk lopen we naar binnen. De zitplaatsen in de coupé zijn razendsnel bezet. Ik besluit daarom dichtbij de deur te blijven. Vlak voordat de trein begint te rijden zie ik nog een klapstoeltje vrij en neem daar plaats. Bij het volgende station kan ik er toch alweer uit. De vrouw naast mij heeft een akelige hoest. Met het metalen geluid van de wagons die tegen elkaar aan schuren zijn dat de enige geluiden in de ruimte. De andere reizigers kijken doelloos voor zich uit of zitten voorovergebogen al dan niet met oordopjes naar het schermpje van hun mobiel te kijken. Iedereen zit in zijn eigen wereld terwijl het barst van de mensen. Best tegenstrijdig eigenlijk.
De drukte van de stad lijkt hier opeens heel ver weg
Op het grootste station van het land stap ik uit en loop in de mensenmassa de trap op naar de centrale hal. De locatie waar ik moet zijn is ongeveer een kilometer lopen maar welke kant moet ik uit? Ik sta stil in de hal, probeer me even te oriënteren en zoek tegelijkertijd naar de routebeschrijving op mijn mobiel. Van alle kanten lopen er reizigers langs me heen en zelfs tegen me aan op weg naar hun bestemming. Als ik bijna bij de uitgang van het station ben, merk ik dat ik de verkeerde kant uitloop. Via de loopbrug kom ik weer bij het centrum van de stad uit. Kromgebogen over het midden van de brug stap ik tegen de harde wind richting de domkerk. Dwars door een drukke winkelstraat waar leveranciers hun waren uitladen, langs toeristen, winkelend publiek en een straatmuzikant. Na tien minuten lopen zie ik de poort van de kerk. Het eeuwenoude gebouw lijkt een baken van rust zo midden in het centrum. Naast de kerk stap ik een oud pand binnen met een moderne glasgevel en vind mijn weg naar de juiste ruimte. Er is geen geluid van buiten. Geen afleiding. De drukte van de stad lijkt hier opeens heel ver weg. De ideale plek voor een dagje cursus.
Al sinds de aanleg van de tweede grote parkeerplaats in ons dorp, ergens eind vorig jaar, geeft het aanblik me een troosteloos beeld. Een enorm plein met zogenaamde grasstenen met vooraan een milieuparkje en aan alle kanten omgeven met gras. Hoog gras. In het begin dacht ik dat ik geduldig moest wachten; het zou vast
Weken geleden hadden we al afgesproken om ernaar toe te gaan. “Want de laatste keer dat we er waren, mochten we zelf stemmen wie er moest winnen”, gaf onze oudste als argument. En juist dat maakt de optocht in Baak zo leuk voor kinderen. Zelf vind ik deze optocht altijd de moeite van het bekijken
Ik strek mijn benen en zie dan dat de zool van mijn rechtergymp iets loslaat. Automatisch frunnik ik er met mijn vingers aan, alsof het daardoor weer vastzit. Ik laat het voor wat het is en strek mijn benen weer. De zondagochtendzonnestralen verwarmen mijn huid. Heerlijk. Tevreden kijk ik naar de mand vol opgevouwen was
“Zo, jullie zijn er mooi op tijd bij”, zegt de gastvrouw als ze vlak na openingstijd al vier geschminkte kindergezichtjes ziet. We waren inderdaad mooi op tijd gearriveerd bij de fruitboerderij en de kinderen lieten zich direct schminken. Ze waren de eersten van die dag en werden in een paar minuten kleurrijk omgetoverd tot tijger,