Als ik bij de oprit kom aanlopen, springt de Achterhoek-sticker achterop de auto mij meteen in het oog. Hoe mijn interview met dit echtpaar zo ook verloopt, ze zijn ieder geval trots op hun woonomgeving. “Die deur gebruiken we niet”, zegt de man met een glimlach als hij de achterdeur voor me opent nadat ik heb aangebeld bij de voordeur. Op het terras in de achtertuin volgt een prettig gesprek met dit stel dat ruim tien jaar geleden hun woonplaats in de Randstad bewust verruilde voor een kleine kern in onze gemeente.
De vele parkeermogelijkheden in de straat hadden nog voor de eerste bezichtiging van het huis al bijna de doorslag gegeven. “In onze vorige woonplaats moest je blij zijn als je ’s avonds terug van je werk binnen 100 meter van je huis kon parkeren”, herinnert hij zich nog. Het grasveld naast hun huidige hoekwoning is eigendom van de gemeente. Daarnaast ligt een akker met mais – “soms staat er koolzaad, dat is zo mooi”- en dat was precies het uitzicht waar ze naar verlangden en betekende de verhuizing van twee westerlingen naar de Achterhoek.
“Maar zo plat praten, ga ik niet doen. Dan maak ik mezelf en jullie belachelijk.”
Integreren bleek geen probleem. Meerdere keren per week zetten ze zich vrijwillig in voor de gemeenschap. “We horen vaak dat we ons zo snel hebben aangepast, maar voor ons is het geen aanpassen; we zijn gewoon zo. Maar zo plat praten, ga ik niet doen. Dan maak ik mezelf en jullie belachelijk”, vertelt hij mij lachend met een overduidelijke westerse tongval.
Als we na een uurtje buiten over het aangrenzende gemeenteveldje lopen, zie ik ze genieten van de rust, ruimte en het uitzicht. Ze vertellen over de plannen die ze ooit hadden maar waar het nog steeds niet van gekomen is. “Ach, als ik tijd van leven heb…”, verzucht hij.
Tijd van leven. Een geweldige tv-serie van, ik schat, zo’n twintig jaar geleden. De serie vertelt het verhaal van het plattelandsleven van vlak na de oorlog in een fictief Achterhoeks dorpje, genaamd Oud Greffel, waar de een verlangt naar het avontuur van de grote stad, en de ander er genoeg aan heeft om de draad weer op te pakken na de bezetting. De serie werd opgenomen in Netterden en zowel de bekende als lokale acteurs spraken uitsluitend Achterhoeks wat een heerlijk karakteristiek sfeertje gaf. Volgens mij viel in elke aflevering wel een keer de zin: “A’k tied van leaven heb.”
Het echtpaar uit de kleine kern met hun Achterhoek-sticker op de auto en waarvan de achterdeur dienst doet als de voordeur zou er prima in kunnen figureren. Al zou het dialect nog wel eens een struikelblok kunnen worden. Maar wie weet, leren ze dat nog wel. Als ze tijd van leven hebben…
Al sinds de aanleg van de tweede grote parkeerplaats in ons dorp, ergens eind vorig jaar, geeft het aanblik me een troosteloos beeld. Een enorm plein met zogenaamde grasstenen met vooraan een milieuparkje en aan alle kanten omgeven met gras. Hoog gras. In het begin dacht ik dat ik geduldig moest wachten; het zou vast
Weken geleden hadden we al afgesproken om ernaar toe te gaan. “Want de laatste keer dat we er waren, mochten we zelf stemmen wie er moest winnen”, gaf onze oudste als argument. En juist dat maakt de optocht in Baak zo leuk voor kinderen. Zelf vind ik deze optocht altijd de moeite van het bekijken
Ik strek mijn benen en zie dan dat de zool van mijn rechtergymp iets loslaat. Automatisch frunnik ik er met mijn vingers aan, alsof het daardoor weer vastzit. Ik laat het voor wat het is en strek mijn benen weer. De zondagochtendzonnestralen verwarmen mijn huid. Heerlijk. Tevreden kijk ik naar de mand vol opgevouwen was
“Zo, jullie zijn er mooi op tijd bij”, zegt de gastvrouw als ze vlak na openingstijd al vier geschminkte kindergezichtjes ziet. We waren inderdaad mooi op tijd gearriveerd bij de fruitboerderij en de kinderen lieten zich direct schminken. Ze waren de eersten van die dag en werden in een paar minuten kleurrijk omgetoverd tot tijger,