Ik word wakker van de harde wind die tegen de rolluiken slaat en zie de regendruppels razendsnel loodrecht naar beneden vallen als ik de gordijnen open. De regen klettert in de dakgoot. Bij dit weer denk ik altijd een beetje ironisch aan het liedje Zachtjes tikt de regen tegen het zolderraam terwijl Rain down on me veel toepasselijker zou zijn. Het zware tafelzeil dat onze tuinset moet beschermen tegen weer en wind is niet bestand tegen deze maartstorm en ligt als een slappe vaatdoek op het terras. Het weerbeeld verandert de rest van de week helaas niet. Maart roert deze vakantieweek duidelijk zijn staart en hier in huis is het al niet anders. Het ene moment tekenen, kleuren, knutselen, rummikuppen, kaarten, puzzelen en kwartetten we urenlang, bouwen we een hut van dekens en stoelen, en bakken we cupcakes met appel en hagelslag die we warm uit de oven smakelijk opeten en unaniem besluiten dat we dit absoluut vaker moeten doen. Het andere moment stormt het binnen net zo hard als buiten en lijkt een verkeerde blik of beweging, verlies bij een spelletje of een vermoeden van valsspelen al genoeg om elkaar in de haren te vliegen.
We gaan tussen de buien door naar buiten om uit te waaien, naar de bioscoop en beide oma’s, spelen met neefjes, nichtjes en zwemmen een lange zondagochtend maar het blijft in huis onstuimig. Langzaam bereiden we ons weer voor op een reguliere werk- en schoolweek. In mijn e-mail open ik de nieuwsbrief van de basisschool en lees ik over de landelijke staking van komende vrijdag. In aanloop daarnaartoe wordt er op maandagmiddag lawaai gemaakt op het schoolplein om aandacht te vragen voor de staking. Daarvoor mogen de leerlingen pannendeksels en andere lawaaierige instrumenten meenemen. Uit de kast haal ik een speelgoedfluit met een irritante toon. En in de verkleedkist vind ik een toeter die ik doorgaans niet kan aanhoren maar die voor dit doel uitermate geschikt is. Hopelijk bereikt de storm daarmee morgen zijn absolute hoogtepunt en heerst er bij thuiskomst uit school relatieve stilte.
Al sinds de aanleg van de tweede grote parkeerplaats in ons dorp, ergens eind vorig jaar, geeft het aanblik me een troosteloos beeld. Een enorm plein met zogenaamde grasstenen met vooraan een milieuparkje en aan alle kanten omgeven met gras. Hoog gras. In het begin dacht ik dat ik geduldig moest wachten; het zou vast
Weken geleden hadden we al afgesproken om ernaar toe te gaan. “Want de laatste keer dat we er waren, mochten we zelf stemmen wie er moest winnen”, gaf onze oudste als argument. En juist dat maakt de optocht in Baak zo leuk voor kinderen. Zelf vind ik deze optocht altijd de moeite van het bekijken
Ik strek mijn benen en zie dan dat de zool van mijn rechtergymp iets loslaat. Automatisch frunnik ik er met mijn vingers aan, alsof het daardoor weer vastzit. Ik laat het voor wat het is en strek mijn benen weer. De zondagochtendzonnestralen verwarmen mijn huid. Heerlijk. Tevreden kijk ik naar de mand vol opgevouwen was
“Zo, jullie zijn er mooi op tijd bij”, zegt de gastvrouw als ze vlak na openingstijd al vier geschminkte kindergezichtjes ziet. We waren inderdaad mooi op tijd gearriveerd bij de fruitboerderij en de kinderen lieten zich direct schminken. Ze waren de eersten van die dag en werden in een paar minuten kleurrijk omgetoverd tot tijger,