Een paar minuten voor mijn afspraak open ik de glazen deur van de wachtkamer. Rechts in de hoek bij de leestafel zit een vrouw en we groeten elkaar kort. Ik neem aan de andere kant van de leestafel plaats en twijfel of ik een tijdschrift pak. De stapel bestaat meestal uit dezelfde magazines en hoewel ik hier maar één à twee keer per jaar kom, herken ik de inhoud zodra ik er een doorblader.
Om de tijd te doden pak ik toch het eerste vrouwenblad dat ik tegenkom op de hoop. Een interview met een ex-topsporter heeft mijn aandacht en ik begin te lezen. Over zijn voorliefde voor keiharde rockmuziek wat voor hem werkt als mediteren. Over de scheiding van zijn ouders, de traditionele rolverdeling in zijn gezin en over zijn bedrijf. Als topsporter was hij altijd tevergeefs op zoek geweest naar een kauwgom dat hem meer energie gaf. Toen hij met zijn sport stopte, ontwikkelde hij er zelf een dat inmiddels door veel topsporters wordt gebruikt. De kauwgom geeft je meer kracht, meer focus en meer energie, beweert hij. Een soort gelegaliseerde drug waarmee je de dopingtest doorstaat, vat ik zijn verhaal voor mezelf samen. Een geniale vondst eigenlijk om de stimulerende werking van verboden middelen in een kauwgom te stoppen. Ik denk erover na hoe het zou zijn als ik dat kauwgom zou gebruiken. Zou ik beter of sneller kunnen schrijven? Zou ik andere woorden gebruiken in mijn teksten? Ik fantaseer over het effect als plotseling de deur opengaat en de tandartsassistente mijn naam noemt. Ze wijst me de weg naar kamer twee waar het geluid van de radio de ruimte vult en ik neem automatisch plaats in de stoel. Het gezicht van de assistente verschijnt even later boven mijn hoofd en ik staar naar het plafond waar de visjes aan de papieren mobiel eindeloos rondjes achter elkaar aan zwemmen. Achter haar mondkapje beweegt de assistente haar kaken stevig op elkaar. Dan pakt ze een ander instrument en gebruikt het in mijn mond. Weer gaan haar kaken op elkaar. Zou zij ook het kauwgom gebruiken waar ik net over heb gelezen? Kan ze zich nu misschien beter concentreren en mist ze daardoor geen stukje tandplak? Ik durf het haar niet te vragen maar het idee geeft me een prettig gevoel dus ik houd vast aan die gedachte.
Al sinds de aanleg van de tweede grote parkeerplaats in ons dorp, ergens eind vorig jaar, geeft het aanblik me een troosteloos beeld. Een enorm plein met zogenaamde grasstenen met vooraan een milieuparkje en aan alle kanten omgeven met gras. Hoog gras. In het begin dacht ik dat ik geduldig moest wachten; het zou vast
Weken geleden hadden we al afgesproken om ernaar toe te gaan. “Want de laatste keer dat we er waren, mochten we zelf stemmen wie er moest winnen”, gaf onze oudste als argument. En juist dat maakt de optocht in Baak zo leuk voor kinderen. Zelf vind ik deze optocht altijd de moeite van het bekijken
Ik strek mijn benen en zie dan dat de zool van mijn rechtergymp iets loslaat. Automatisch frunnik ik er met mijn vingers aan, alsof het daardoor weer vastzit. Ik laat het voor wat het is en strek mijn benen weer. De zondagochtendzonnestralen verwarmen mijn huid. Heerlijk. Tevreden kijk ik naar de mand vol opgevouwen was
“Zo, jullie zijn er mooi op tijd bij”, zegt de gastvrouw als ze vlak na openingstijd al vier geschminkte kindergezichtjes ziet. We waren inderdaad mooi op tijd gearriveerd bij de fruitboerderij en de kinderen lieten zich direct schminken. Ze waren de eersten van die dag en werden in een paar minuten kleurrijk omgetoverd tot tijger,