Toen ik hem zo’n vijftien jaar geleden tegenkwam, was ik op slag verliefd. Hij had precies wat ik zocht. Lekker lang, goed gebouwd en praktisch ingesteld. Daar houd ik van. Inmiddels heeft het leven zijn sporen op hem nagelaten. Fysiek is hij nog prima in orde maar de littekens verraden zijn leeftijd. Ik zou hem graag willen inruilen maar dat doet ons allebei pijn.
De glitters verdwijnen na verloop van tijd nog wel vermoed ik en geven voor nu even een glans aan zijn doorleefde uiterlijk.
Zijn eerste trauma liep hij denk ik op toen onze dochters leerden knutselen. De prikpen kwam ook wel eens naast het prikblok terecht en de schaar raakte niet altijd alleen het papier. Het deed pijn maar het hoorde erbij. Hij zag waarschijnlijk bijna dagelijks op tegen het moment rond etenstijd wanneer één peuter – later twee want het gedrag werkte blijkbaar aanstekelijk – met haar bestek demonstratief op hem inhakte en riep om eten. De punten van de vork vormden kleine groeven alsof zijn oppervlak met een stans werd bewerkt.
Een zeil erover was misschien een oplossing geweest om hem langer jeugdig te houden maar ik hield juist van zijn mooie verschijning en liet hem onbedekt. Twee jaar geleden kwam hij onverwachts en onbedoeld in aanraking met een zwarte watervaste stift. Drie cirkels markeren hem nu aan de kopse kant. In een poging dat te verdoezelen heb ik hem omgedraaid en die zijde tegen de muur gezet. En ik moet zeggen, als je het niet weet, zie je er niks van. Maar ik weet het wel.
Deze week ontdekte ik na een wij-maken-onze-eigen-kerstkaarten-middag groene glitters in een paar noesten. Even een doekje erover heen hielp niet. Zelfs niet na meerdere keren poetsen. De glitters verdwijnen na verloop van tijd nog wel vermoed ik en geven voor nu even een glans aan zijn doorleefde uiterlijk. Maar echt mooi is anders.
Ik zou hem wel willen schuren en opnieuw lakken. Als dat zou kunnen en als ik de tijd had. Dan gaf ik hem meteen een ander kleurtje want ik ben een beetje uitgekeken op zijn koloniale look. Maar daar is het nog niet het juiste moment voor. Op de een of andere manier zijn we teveel aan elkaar gehecht en ik laat hem nog even zoals hij was bij onze eerste kennismaking: een mooie, lange en stevige eettafel.
Al sinds de aanleg van de tweede grote parkeerplaats in ons dorp, ergens eind vorig jaar, geeft het aanblik me een troosteloos beeld. Een enorm plein met zogenaamde grasstenen met vooraan een milieuparkje en aan alle kanten omgeven met gras. Hoog gras. In het begin dacht ik dat ik geduldig moest wachten; het zou vast
Weken geleden hadden we al afgesproken om ernaar toe te gaan. “Want de laatste keer dat we er waren, mochten we zelf stemmen wie er moest winnen”, gaf onze oudste als argument. En juist dat maakt de optocht in Baak zo leuk voor kinderen. Zelf vind ik deze optocht altijd de moeite van het bekijken
Ik strek mijn benen en zie dan dat de zool van mijn rechtergymp iets loslaat. Automatisch frunnik ik er met mijn vingers aan, alsof het daardoor weer vastzit. Ik laat het voor wat het is en strek mijn benen weer. De zondagochtendzonnestralen verwarmen mijn huid. Heerlijk. Tevreden kijk ik naar de mand vol opgevouwen was
“Zo, jullie zijn er mooi op tijd bij”, zegt de gastvrouw als ze vlak na openingstijd al vier geschminkte kindergezichtjes ziet. We waren inderdaad mooi op tijd gearriveerd bij de fruitboerderij en de kinderen lieten zich direct schminken. Ze waren de eersten van die dag en werden in een paar minuten kleurrijk omgetoverd tot tijger,