Nog nooit eerder was ik naar zo’n avond geweest. Het leek me altijd wat oubollig en met name bedoeld voor ouderen. En als ik niet gevraagd was om mee te gaan, denk ik ook dat ik er nog steeds nooit zou zijn geweest. Maar nu, mede omdat een familielid deel uitmaakt van de organisatie, en – eerlijk is eerlijk – je voor slechts zeven euro vijftig de hele avond kan meespelen, waag ik me eraan.
“Mo’j heujen”, hoor ik iemand uit de zaal gekscherend roepen
In een al behoorlijk gevulde zaal met zowel oude als jonge deelnemers zoeken we ruim voor aanvangstijd een goede plek. Eerst even wat bijpraten met bekenden aan een tafel vol gezelligheid. Totdat mijn gezelschap na een paar minuten glimlachend voorstelt: “Zullen we toch aan een andere tafel gaan zitten? Anders kan ik me niet concentreren.” We hadden weliswaar nog geen ervaring met het spelletje, maar dat opperste concentratie vereist was, leek ons meer dan logisch. Nog meer belangstellenden stromen binnen en de eigenaar van het restaurant vergroot de zaal zonder problemen. In een passend decor en na de opsomming van een trits fantastische prijzen waar je bijna hebberig van wordt, graait de presentator, gehuld in een gouden glitterjasje, de eerste bal uit het doorzichtige vat. We zijn gestart! Koppie erbij houden en cijfers wegstrepen waar je kunt. Dat is samengevat de essentie van het spelletje maar het tempo ligt hoog. “Mo’j heujen”, hoor ik iemand uit de zaal gekscherend roepen naar de presentator die de cijfers vrij snel achter elkaar opnoemt. Als ik na ronde één het eerste velletje van het spelboekje afscheur, zijn de eerste drie prijzen, waaronder de suikerspinmachine, aan mijn neus voorbij gegaan. We starten met de tweede ronde en ik merk een groeiend fanatisme. En niet alleen bij mezelf. Terwijl de ober langs loopt om de lege glazen op te halen en nieuwe neer te zetten, herhaalt hij aan onze tafel op fluistertoon en met een brede glimlach wat de presentator net zei: “Eenendertig.” En ik ben hem zwijgend dankbaar want alle getallen op het velletje dansen soms voor mijn ogen ook al zit er een bepaalde logica in de opbouw. Ik heb een duidelijke voorkeur voor letters, concludeer ik voor mezelf. “Bingo!”, roept iemand door de zaal. Jammer, ook de airfryer mag ik niet mee naar huis nemen. Net als het borrelplankje, de kappersbon, de grote mand met bloembollen, het chocoladepakket, de kaartjes voor Mañana Mañana en Zwarte Cross, de verlichte kerstboom, de dinerbonnen en nog veel meer. Maar dat mag de pret niet drukken want ik heb een superleuke avond gehad en mijn mening over bingo positief bijgesteld. Komt er een vervolg? Dan ben ik er weer bij.
Al sinds de aanleg van de tweede grote parkeerplaats in ons dorp, ergens eind vorig jaar, geeft het aanblik me een troosteloos beeld. Een enorm plein met zogenaamde grasstenen met vooraan een milieuparkje en aan alle kanten omgeven met gras. Hoog gras. In het begin dacht ik dat ik geduldig moest wachten; het zou vast
Weken geleden hadden we al afgesproken om ernaar toe te gaan. “Want de laatste keer dat we er waren, mochten we zelf stemmen wie er moest winnen”, gaf onze oudste als argument. En juist dat maakt de optocht in Baak zo leuk voor kinderen. Zelf vind ik deze optocht altijd de moeite van het bekijken
Ik strek mijn benen en zie dan dat de zool van mijn rechtergymp iets loslaat. Automatisch frunnik ik er met mijn vingers aan, alsof het daardoor weer vastzit. Ik laat het voor wat het is en strek mijn benen weer. De zondagochtendzonnestralen verwarmen mijn huid. Heerlijk. Tevreden kijk ik naar de mand vol opgevouwen was
“Zo, jullie zijn er mooi op tijd bij”, zegt de gastvrouw als ze vlak na openingstijd al vier geschminkte kindergezichtjes ziet. We waren inderdaad mooi op tijd gearriveerd bij de fruitboerderij en de kinderen lieten zich direct schminken. Ze waren de eersten van die dag en werden in een paar minuten kleurrijk omgetoverd tot tijger,