Bij het eerste huis dichtbij de kerk is het al meteen raak. De heer des huizes komt net op de fiets aanrijden en haalt zijn vrouw naar buiten nog voordat wij op de bel kunnen drukken. ‘Welke kleur wilt u?’, vraag ik hen nadat ze allebei positief hebben gereageerd op de vraag van de kinderen of ze viooltjes willen kopen van de basisschool. Het stel loopt samen met ons mee naar de volgeladen truck met een bonte verzameling violen. Aandachtig turen ze naar het assortiment en overleggen ondertussen welke kleur het moet worden. Ze maken hun keuze en rekenen tien euro af voor twee bakken.

“NEE, geen collectes, verkopers of geloofsovertuigers.”

Onze aanwezigheid in de straat is niet onopgemerkt gebleven want een vrouw van twee huizen verderop komt zelf al naar buiten om haar keuze te maken. Twee wandelaars passeren de truck en maken een praatje met hun dorpsgenoten. Ook zij kopen een tray violen. De kinderen halen een flyer uit hun tas en overhandigen hem aan iedereen rondom de truck. ‘Oh, daar heb ik over gelezen’, zegt de man met zijn fiets terwijl hij de flyer over het Hessenbad leest. ‘Goeie actie!’, zegt hij. We praten even over het zwembad en de noodzaak om het bad te behouden voor de gemeenschap en dus ook voor de basisscholen. Ik leg de man uit dat de leerlingen daarom de verspreiding van de flyers voor hun rekening nemen om de actieweek aan te kondigen. We groeten elkaar en lopen verder naar het volgende huis.
De drie enthousiaste kinderen die met ons meelopen hebben totaal geen moeite om aan te bellen. “Wilt u viooltjes van ons kopen?”, klinkt het keer op keer. Er wordt veel gekocht. Vlak voor de kruising op de Kerkstraat vangen we bot. Een grote man met een vriendelijke uitstraling staat in de deuropening en zegt met een glimlach: “Ik heb een gruwelijke hekel aan violen.” Helaas.
In een andere straat zien we een paar mannen aan de rand van de weg sleutelen aan hun quad. Het is direct aanleiding voor een gesprek. Ze kopen violen van ons en ze geven de kinderen een paar handen vol snoep. Uitgelaten rent het drietal met de handen vol terug naar de truck om het daar neer te leggen en op te eten. De violenactie is echt een feestje voor hen: lekker buiten actief zijn, picknicken in de truck en bijna onbeperkt snoepjes eten. Ik loop verder met een tray violen in mijn linkerhand, druk weer op een deurbel en lees dan pas de sticker naast de bel: “NEE, geen collectes, verkopers of geloofsovertuigers.” Ik wacht niet af of er iemand aan de deur verschijnt en loop het pad weer af als de deur wordt geopend. Een vrouw kijkt me aan, ziet de violen en roept: “Ja, maar die wil ik wel!”
Als we even later weer plaatsnemen in de truck constateren we dat het heel goed gaat. Waar sommige ouders huiveren om mee te doen aan deze actie omdat ze bang zijn dat ze moeten leuren aan de deur, is het alles behalve dat. Met een groep van ongeveer dertig leerkrachten en ouders, en natuurlijk kinderen, hebben we in drie uur de bebouwde kom en het buitengebied van twee dorpen huis aan huis bezocht en gruwelijk veel geld opgehaald voor school.