Het moet ergens halverwege 2013 zijn geweest dat ik het zeker wist. Dat ik het roer wilde omgooien. Noodgedwongen dat wel. Mijn vaste baan in de financiële wereld bood opeens niet zoveel vastigheid meer toen er een reorganisatie werd aangekondigd en mijn naam ook in het lijstje met boventalligen stond vermeld. Natuurlijk heb ik nog wel even getwijfeld maar eigenlijk wist ik het al snel heel zeker. Ik wilde heel graag voor mezelf beginnen als tekstschrijver.
Nieuwe energie gemengd met onzekerheid. Waar begin ik? Wat moet ik allemaal regelen? Hoe laat ik de wereld weten wat ik doe? Maar bovenal: hoe kom ik aan werk? Het was al zo’n bewogen jaar geweest en ik besloot daar zelf nog een schepje bovenop te doen. Maar ik was vastbesloten om van mijn hobby mijn werk te maken.
Op internet las ik heel veel. Van startersregelingen en VAR tot social media en Open Coffee. Ik was net een spons, nam alle ook maar enigszins relevante informatie tot me. In theorie was ik zo al een heel eind op weg richting het ondernemerschap. Maar nu de praktijk nog.
Het leek me verstandig begeleiding te zoeken en een ondernemersadviseur te raadplegen. De Kamer van Koophandel kondigde een Startersdag aan en natuurlijk was ik daar aanwezig. En om professionele ervaring op te doen in een voor mij nieuwe wereld zocht ik een stageadres. Bij de branchevereniging van tekstschrijvers mochten ze mij noteren als nieuw lid. Bij een plaatselijke netwerkbijeenkomst liet ik natuurlijk mijn stem horen. Elke keer kwam ik weer een stukje verder en werd wat wijzer in de zzp-wereld. En niet onbelangrijk, ik leerde nieuwe mensen kennen die ik kon toevoegen aan mijn netwerk.
Maar wat was nu het moment om daadwerkelijk te beginnen en me in te schrijven als ondernemer? Wanneer wist ik voldoende om de stap te wagen? Een controlfreak als ik wil graag heel erg goed voorbereid zijn en dus pas beginnen als ALLE openstaande vragen beantwoord zijn. Toen ik bijna uit het niets twee opdrachten kreeg, wist ik dat er geen ideaal moment zou komen. Ik moest gewoon beginnen. Punt.
Na die opdrachten volgde er nog een paar. Maar ik wilde meer. Ja, geduld, ik weet het. Als startende ondernemer moet je geduld hebben. Maar dat heb ik niet zo veel. Tenminste nu niet. Er moet toch ook gewoon geld verdiend worden. En dus wil ik het over een ander boeg gooien. Heel eng, enorm spannend maar nu al leuk. Ik start een blog. Over taal. Natuurlijk.
Al sinds de aanleg van de tweede grote parkeerplaats in ons dorp, ergens eind vorig jaar, geeft het aanblik me een troosteloos beeld. Een enorm plein met zogenaamde grasstenen met vooraan een milieuparkje en aan alle kanten omgeven met gras. Hoog gras. In het begin dacht ik dat ik geduldig moest wachten; het zou vast
Weken geleden hadden we al afgesproken om ernaar toe te gaan. “Want de laatste keer dat we er waren, mochten we zelf stemmen wie er moest winnen”, gaf onze oudste als argument. En juist dat maakt de optocht in Baak zo leuk voor kinderen. Zelf vind ik deze optocht altijd de moeite van het bekijken
Ik strek mijn benen en zie dan dat de zool van mijn rechtergymp iets loslaat. Automatisch frunnik ik er met mijn vingers aan, alsof het daardoor weer vastzit. Ik laat het voor wat het is en strek mijn benen weer. De zondagochtendzonnestralen verwarmen mijn huid. Heerlijk. Tevreden kijk ik naar de mand vol opgevouwen was
“Zo, jullie zijn er mooi op tijd bij”, zegt de gastvrouw als ze vlak na openingstijd al vier geschminkte kindergezichtjes ziet. We waren inderdaad mooi op tijd gearriveerd bij de fruitboerderij en de kinderen lieten zich direct schminken. Ze waren de eersten van die dag en werden in een paar minuten kleurrijk omgetoverd tot tijger,